Santiago bidea 7

Ostirala Urriak 21.
Astorgan ederto egin nuen lo. Oso Aterpetxe polita. Gaua izarrez bete zen eta aldi berean tenperatura zerotik jeitsi. Horrelako hotzarekin normala da urdaizapiko onak eukitea !.
Egun horretan neukan plana Villafrancara heltzea zen. Lehengo zati batetan La maragateríaren herritxuetatik pasatuko nitzen, gero Foncebadon igo eta El Bierzoko eskualdean sartu.
La maragateríako eskualdea beste bidai batetan explotatu behar dut. castillo de Polvazales, El ganso, etc benetan herri desberdinak direla Leoneko lautadarekin konparatuz eta politak, mendiko arkitektura honekin, Aragoiko pirineoko herritxuetan zaudela ematen du.

Gehiago irakurri...


Badirudi Maragatoek etnikoki desberdinak direla ingurukoekin konparatuz. Beren jatorria gaur egun ezezaguna da. Badakiguna da endogamia oso zabalduta zegoela. Ojo al parche.
Hemen apaitzen da zerbait heuren jatorriari buruz http://personal.telefonica.terra.es/web/maragateriaweb/historia.htm

Bidea aurrera eginez, banekien zetorrela bidaiaren
igoera garrantzitsu bat, Foncebadon gailurra.
Gain honek eramaten zaitu lautadatik galiziarantz,
El Bierzoko eskualde Leondarra, galiziar probintzi
bat dela ematen baitu. Ez zen izan igoera nik
pentzatu nuen bezain gogorra. Beti pentsatu behar da alforjak eramaten nituela. Edozein kasutan luzea izan zen. Hemen perfila www.altimetrias.com-ekoa.



Foncebadon gainean la cruz de Ferro dago.
Hogei metroko montikulo bata da, gainean harriz inguraturik makil batek gurutz bat heltzen du.
Hemen ohiturak eskatzen du, zeu zure
etxetik ekarri duzun harri edo objetu bat iztea.
Nik esango ez dudan gauza bat itxi nuen.
Pentza zenbat gauza itxi diren mendetan
eta mendetan zehar. Hona hemen nire bizkleta
gurutzearen ondoan.





Benetan itzela izan zena jeitsiera izan zen.
Handik El bierzo guztia Odei handi batek
estaltzen zuen. Jeisten nintzen momentu batetan zerua goibeldu zen odei horren azpitik eta errepidean ( Zati hau errepidetik egi behar izan nuen derrigorrez) izotz plaka handiak agertu ziran. Molinsecara heltzeko, behin baino gehiagotan bajatu behar izan nintzan bizikeltatik. Batzutan oinez ibili ere ez zegoen egiterik.
Molinaseca-n zelan ez, metro erdiko urdaiazpiko bokatatsu bat sartu nuen sabelan.
Hemen el Bierzo-n sartu nitzen. El Bierzoko jendea galegoa egiten du eta baita leones hizkuntza. Paisaiak atlantiarrak dira. Batzuk diñote hau Galiziar laugarren probintzia dela. Beharbada leoneko benetako identitatea hau da, edo la maragateriarena. Los Ancareseko eskualdea ere dauka bere nortasuna, Babia, Luna, eta abar.
Nire ustez Leon guztia badauka Gaztelatik berizten dion zerbait. Leonez hizkuntzari buruz zer dion wikia: http://es.wikipedia.org/wiki/Idioma_leon%C3%A9s#Presencia_social

Urdaizapiko bokataren ondoren Ponferradara allegatu, nintzen. Urte batzutik hona herria oso aldatuta ikusi nuen, hoberako. Goiko aparteko kasku zaharra txukundu egin dute eta merezi du paseatzea.
Aurrera egin nuen Villafrancaraino. Villafranca oso polita da. Inguruko basoak hezeak dira. gaztainondoak, hariztiak... Villafranacan hartzen duzun lehengo irudia Alemaniar herri batena da. Arbel beltzeko teilatua zorrotzak, etxe zuri edo harridunetan, troka handi batetan sarturta. Momentu honetan ez neukan ez mobilik ez argazki kamerarik, beraz ezin nuen argazkirik atera, benetan penagarria, hain zen polita.
Gero enteratu nintzen Javi nire koinatuak handik zebilela autokarabana eta guzti. Pozik joango nintzatekeen berarekin bigotea mugitzera jakin izan banu, bera ni bezala tripero baita.
Egun horretan gaua Vega de Valcarce-n pasatu nuen. herri txikia, bailara sakon batetan sartuta.
Afaldu taberna batetan makarroiak txorizorekin eta ogera. Hurrengo egunean O cebreiro zetorren bidaiaren porturik gogorrena eta gainera galiziako lehen herria.